دیوید بوردول (۱۹۴۷- ۲۰۲۴)، از نام‌آشناترین چهره‌ها در نظریه‌ و نقد فیلم و سینما بود.

بوردول به همراه همسرش، کریستین تامسون، کتاب‌های مهم و ماندگاری را در تاریخ و نظریه‌های فیلم و سینما به رشته تحریر درآورد.  دو کتاب «تاریخ سینما» و «هنر سینما» از مشهورترین کتاب‌ها در حوزه سینما و اثر مشترک این زوج اندیشمند هستند. بوردول با گرایش به سمت تحلیل «نئوفرمالیستی» که به «پسانظریه» معروف است، فصل جدیدی در نظریه‌های تحلیل فیلم گشود و از نظریات سابق همچون هرمنوتیک، روانکاوی لاکانی، زبان‌شناسی سوسوری و پساساختارگرایی عبور کرد. بوردول معتقد بود فیلم فرم یا ساختاری است که تمام عناصر و اجزای آن از قواعد مشخصی تبعیت می‌کند و این قواعد همه برای رساندن معنا و مضمون نهایی به تماشاگر به کار رفته‌اند. بوردول را از نظریه‌پردازان و تحلیلگران با رویکرد روان‌شناسی شناختی به شمار می‌آورند که سعی می‌کرد تمام اجزا و نیز کلیت فیلم را در بستر معرفت‌شناسی خاصی تحلیل کند.

دیوید بوردول به حوزه‌های مختلف فیلم علاقه‌مند بود و در زمینه سبک‌های سینمایی، نظریه‌های روایت فیلم، سینماهای ملی کشورهای مختلف، مؤلفان سینما و همچنین تاریخ سینما تحقیق و نظریه‌پردازی کرده است.

در ایران نیز بوردول از چهره‌های شناخته شده در نظریات فیلم بود و چند کتاب او از جمله «هنر سینما»، «تاریخ سینما»، «کریستوفر نولان هزار توری روابط»، «ازو و بوطیقای سینما» «روایت در فیلم داستانی» «معناسازی» به فارسی ترجمه شده‌اند.

نشر همرخ نیز کتاب «نقال‌ها؛ چگونه منتقدان دهه چهل فرهنگ فیلم آمریکایی را تغییر دادند» را در دست چاپ دارد که مزین به مقدمه اختصاصی او برای خوانندگان ایرانی است. این کتاب را بشیر سیاح به فارسی برگردانده است.