کتاب نقال‌ها: چگونه منتقدان دهۀ ۱۹۴۰ فرهنگ فیلم آمریکایی را تغییر دادند
دیوید بوردول، ترجمه بشیر سیاح
مقدمۀ مترجم:
در فرهنگ سینمایی بسیاری از کشورها، از جمله کشور خودمان، مفهوم ریویونویس مترادف است با شخصی که صرفاً به معرفی فیلم‌ها می‌پردازد، اما در نهایت متن چندان بااررزشی ارائه نمی‌کند. این برداشتی است نادرست از حرفه‌ای که پیشینه‌ای بسیار غنی دارد، و روز و روزگاری نویسندگانی توانمند با ریویونویسی در قالب حتی یک ستون در مطبوعات، با نثری متفاوت و کم‌نظیر، با پایه‌گذاری هنرِ اندیشیدن در باب کیفیت فیلم‌ها، موجب جلب توجه مخاطبان به پدیده‌ای به نام سینما شدند. «نقال‌ها» کتابی است که به طور ویژه به چهار نویسنده‌ی برجسته‌ی آمریکایی می‌پردازد که فرهنگ نقدنویسی سینمایی را در دهه‌ی چهل در آمریکا دگرگون کردند. اُتیس فرگوسن، جیمز اِیجی، منی فاربر و پارکر تایلر هر یک به شیوه‌ی خود هنر و جسارتی به کار بستند که زمینه‌ساز تثبیت هنر نقدنویسی به عنوان حرفه‌ای شناخته‌شده و ضروری شد.
دیوید بوردول، نویسنده‌ای که برای بسیاری از مخاطبان سینما در ایران نام آشنایی است، در این کتاب به تفصیل و تفکیک به خصوصیات و شیوه‌ی کاری هر یک از این چهار نویسنده، که آنها را به واسطه‌ی سخن‌وری، حاضرجوابی، و فن بیان‌شان «نقال» می‌خواند، می‌پردازد. او در مقدمه اشاره می‌کند که در ابتدا به واسطه‌ی پروژه‌ای بزرگتر سراغ مطالعه‌ی آثار این چهار نویسنده رفته، اما در کمال تعجب متوجه شده که بهتر است کتابی را منحصراً به آنها اختصاص دهد تا روند شکل‌گیری سنت نقادی در آمریکا و تأثیرات آن بر سایر کشورها، از جمله فرانسه، را ردیابی کند.
بسیار مسرورم که این کتاب به چاپ مجدد رسیده تا مخاطبان ایرانی بیش از پیش با این چهار نویسنده‌ی برجسته آشنا شوند و همچنین برخی از سؤبرداشت‌ها نسبت به حرفه‌ی ریویونویسی و آنچه ریویو بایستی باشد برطرف گردد. امیدوارم این کتاب بیش از پیش به وسعت جهان‌بینی و دانش سینمایی‌تان بیفزاید.
پشت جلد:
“هرگز تصور نمی کردم که این کتاب توجه خوانندگانی خارج از محدودۀ آمریکا را جلب کند اما بسیار خوشحالم که نقّال‌ها مخاطبانی در ایران پیدا کرده است.
این کتاب به عنوان بخشی از یک پروژۀ بزرگتر نوشته شد. تلاشم بر این بود که برخی از شیوه‌های روایی به جریان افتاده در سینمای دهۀ ۱۹۴۰ آمریکا را ردیابی کنم. طی روند انجام آن پروژه طبیعتاً شروع به خواندن آثار منتقدانی کردم که در مورد فیلم‌های آن دوره می‌نوشتند. انتظارم این بود که واکنش‌شان را نسبت به تکنیک‌هایی ببینم که مرا مجذوب می‌کردند: استفاده از فلاش‌یک، پیشبرد روایت از طریق صدای خارج از تصویر، بازی با زمان و ذهنیت.
اما در کمال تعجب دیدم که این جنبه از فیلم‌ها چندان برای آنها مسئله نبود. این قضیه در ابتدا کمی ناامیدم کرد؛ با خودم فکر کردم که نکند این تکنیک‌ها به اندازه‌ای که من تصور می‌کردم تازه و نو نبودند؟ ”
